Na weken van veel regen en wind was het op deze dag toch een verademing om, bij droog weer en een lekker zonnetje, aan de enige cross die op de HDKS-wedstrijdkalender staat deel te nemen. Dat denk je dan, maar de deelname viel eigenlijk tegen. Wel veel publiek langs de kant, waaronder veel fietsende leden die allemaal zo hun eigen beweegredenen hadden om niet deel te nemen. Maar volgend jaar zal het allemaal anders worden als deze cross de laatste wedstrijd van het seizoen is die meetelt voor het clubkampioenschap. Wie weet wordt het dan de beslissende strijd tussen potentiële kanshebbers (b.v. Theo Brons (2006: organisatie en zwakke kuiten) en Gerrit Kroes (2006: teveel bochten en te weinig rechte stukken)). Maar goed eerste terug naar het heden. Twintig senioren en drie jeugdigen stonden om half drie aan de start om resp. 45 en 30 loodzware minuten bij elkaar te stampen. Op een parkoers dat er door de inspanningen van Wil Dieker op de dag ervoor bladvrij bijlag. Ook over de modderigheid kon men niet al te veel klagen. Moordend was natuurlijk wel weer de ZANDBULT die iedere ronde beklommen diende te worden. Bovenop hadden zich de mannen met de grote monden verzameld, die o zo makkelijk al het crosslijden van commentaar voorzagen. En als je aan de kant staat dan lijkt het allemaal ook wel mee te vallen, maar stap zelf eens op de fiets en kom er achter dat het verduvelde rondje nergens ook maar één herstelpunt heeft. Het spreekwoord “De beste stuurlui staan aan wel” klopt hier voor de volle 100 procent.
De tijd dat een HDKS-lid winnaar werd ligt al weer jaren achter ons. Sinds Leon Dieker in 1997 de cross won is het steeds iemand uit de Wagenaar familie geweest die de beker kwam ophalen en de laatste jaren is dat Mathijs. Hij kwam zo zelfverzekerd aan de start dat hij de beker gewoon thuis in de prijzenkast had laten staan. Hij won met grote overmacht en deed dat als enige deelnemer op een cyclocrossfiets. Broer Hilbert kon lang volgen, maar verloor in het tweede deel toch contact. De strijd om de derde plek was iets spannender en ging uiteindelijk naar Marc Elshof.
De enige vrouw in de koers (rijdend met startnummer 13!) was Trisha Borst; de vriendin van een der Wagenaars. Vader en zoon Bijsterbosch reden gezamenlijk hun rondjes in het achterveld, maar het plezier zal er niet minder om geweest zijn. En dan waren er nog twee Pannekoeken (Sander en Wilfred), die echter naaste familie zijn. De grote Dieker-clan werd nu alleen door Igno vertegenwoordigd en hij scoorde een zevende plek. Jaap Fleming draait de laatste tijd niet al te lekker, maar hij ging toch van start (met een geleende helm van Willy van Essen sr.). Bij de “tigste” beklimming van de bult zakte hem echter het laatste stukje moed in de wielerschoenen en hij stapte af. Dennis uit Utrecht zag zijn optreden na een valpartij met pijnlijke knie ook aan de zijlijn eindigen. Ronald van Amersfoort, winnaar in 2005 bij de jeugd, bemerkte dat het tussen de “echte kerels” een stuk zwaarder is, maar hij zat nog net bij de toptien. Petje af voor Gert Tellegen, geen kanshebber, maar hij ging gewoon voor de Oluympische gedachte “meedoen is belangrijker dan winnen” en dat hadden er eigenlijk meer mogen doen.

Ruud Sleper (2006: moest foto’s maken en net ziek geweest)