Foto’s dag 1 ………….. foto’s dag 2 …………. foto’s dag 3
Na twee Coronajaren kon het eindelijk weer: het traditionele HDKS weekendje Limburg. De locatie in Ransdaal was bezet dus uitgeweken naar Mechelen. Mooie locatie met ruimte voor 20 slapers. Ruud mocht als 21ste uiteraard ook mee, maar dan wel in een
tentje slapen. Locatie was mooi dicht bij de ijskraam aan de voet van de Camerig, voor de liefhebbers dan… zelf hou ik niet zo van ijs.
Vrijdagmiddag 1 uur aankomst en rond half 3 samen op weg voor de eerste 68 km en bijna 900 hoogtemeters. 3 maanden zo goed als geen regen gezien, maar jawel: halverwege een bui op de kop. Verder mooi ritje om de beentjes op strak te zetten. Naderhand de
traditionele vrijdagavond pasta, gevolgd door de noodzakelijke al dan niet alcoholische versnaperingen, met veel diepzinnige dan wel minder diepzinnige gesprekken (lees: bier en veel geouwehoer).
Zaterdag bewolkt maar droog, dus na het ontbijt op pad voor 105 km en 1.800 hoogtemeters door België met ook een stukje Duitsland. Joost had dit jaar de routes gemaakt, en had bedacht dat we best een stukje konden klunen op de raceschoentjes,
over een pad waar zelfs de wilde zwijnen niet overheen zouden durven. De beloning was wel een prachtig fietspad. De hele route was trouwens mooi. Joost was eerder dit jaar dan ook vele malen ter verkenning naar het zuiden getogen, speciaal om ons dit weekend de
mooiste routes aan te kunnen bieden. Wat een clubliefde. Op deze zaterdag een paar langere beklimmingen, met voor België goede wegen (meestal). Koffie met vlaai bij abdij Val Dieu , helaas nog wat te ver van huis om alvast hun bier te proeven. Allemaal erg fijn.
Aart voldeed ook dit jaar aan de traditie om halverwege af te haken, volgens eigen zeggen omdat hij zichzelf of zijn batterij niet meer op kon laden… of zoiets. Wim offerde zich op en reed met hem mee om zeker te zijn dat de oude baas veilig thuis zou komen.
Zaterdagavond geen BBQ maar prima buiten de deur gegeten, daarna wel weer de traditionele versnaperingen en de goede gesprekken (lees ook hier: bier en veel geouwehoer) voor het slapen gaan.
Zondag rondje 100 km en 1.600 hoogtemeters, ditmaal over de meer traditionele Limburgse colletjes. Prachtig zonnig weer, wat een feest. Na de rustpauze halverwege haakten 3 van de 4 dames af (Natascha, Tessa, Cora: maken jullie je geen zorgen, ik noem geen namen), moegestreden als ze waren door de vele mooie maar zware kilometers en hoogtemeters. Je zou kunnen spreken van het zwakke geslacht, ware het niet dat ook Aart de batterij geheel volgens traditie weer leeg had. Ook nu zorgde Wim dat de grijsaard weer veilig thuiskwam. Speciale vermelding voor Thirza, die alle colletjes soepel overwon. Iets met watts per kilogram geloof ik. Ook Hans, René, Joost en Gerrit en enkele anderen hadden dat aspect goed voor elkaar. Ik iets minder helaas.
Vele tradities in stand gehouden ook dit jaar: veel gezelligheid, iedereen die spontaan een groter of kleiner deel van de taken op zich nam, Bertus die alles piekfijn georganiseerd had, José die voor de (vele!) eieren had gezorgd, koffie met vlaai, ijsje aan de voet van de
Camerig, afsluitende friet op het station van Klimmen, en ga zo maar door. Op de weg terug naar huis vroeg ik me af waarom ik dit jaarlijkse HDKS weekend toch zo leuk blijf vinden. Ik denk dat ik het weet: vanwege 21 mensen die dezelfde hobby hebben.
Vanwege soms flauwe maar vaak fijne gesprekken over alles en over niets. Over kinderen, over ouders, over muziek, over vermogensmeters, over werk, over hobby’s. En soms een serieus gesprek dat je raakt, over ziekte, over lijden of over overlijden. Fietsen, eten, praten, lachen. Wat een fijn weekend, wat een fijne mensen… ik kijk nu alweer uit naar volgend jaar.
André
