15 HDKS leden streken dit jaar neer in Limburg, op de oude en vertrouwde locatie in Ransdaal. Minder leden dan andere jaren, waarschijnlijk doordat het dit jaar het laatste weekend van augustus was – de locatie was in het normale weekeinde eind juni helaas al bezet. Wij dachten dat ze elk jaar de processie speciaal voor HDKS organiseerden, maar het bleef nu stil zondagochtend- bij navraag bleek dat de processie elk jaar op de laatste zondag in juni is om de beschermheilige van de mijnwerkers te eren, en dus niet zoals sommigen dachten ter ere van ons bezoek aan het pittoreske Ransdaal.
Prachtig weer, mooie routes zoals altijd dankzij Sander, en lekker eten: BBQ weer geregeld door Gertie. Bertus alles weer georganiseerd – hoe hij het telkens voor elkaar krijgt om alles voor zo weinig geld geregeld te krijgen is ons allen een raadsel.
Geen onvertogen woord is er gevallen in het gehele weekend: mensen namen uit zichzelf het initiatief om te koken, schoon te maken, extra boodschappen te doen etcetera. Top! Iedereen beklom de heuvels in zijn eigen tempo, en wachtte zonder morren boven op elkaar. Wim sloot nog wel eens de rij en onderging de plagerijen van ondergetekende gemoedelijk – hij liet zich niet gek maken – eigen tempo is het beste tempo. Gerrit begon de meeste klimmetjes achteraan, maar reed telkens iedereen in sneltreinvaart voorbij, met zelfs het geluid van een trein dankzij z’n Zipps. Alleen Aart hield hem bij, geholpen door zijn electrische bidon. Natascha was meestal als derde boven – sterk werk! Tessa maakte zich het hele weekend wat zorgen over de Keutenberg, en omdat je het beste voor het laatst moet bewaren, hebben we die als laatste klim genomen op zondagmiddag – maar Tessa ging soepeltjes omhoog – OK, redelijk soepeltjes dan. Afgesloten met (veel!) friet bij de stationrestauratie vlakbij. Ook Tirza reageerde met een sportief lachje op onze plagerijen tijdens de friet – ik ben verzocht om daar in dit stukje niet inhoudelijk over uit te weiden:-)
Tijdens verschillende momenten kwam het gemis van Henri Nijboer nog ter sprake – we hebben zijn gevloek tijdens de steilste klimmetjes gemist, maar vooral ook zijn grappen en hoe hij telkens leven in de brouwerij wist te brengen.
Al met al een heel mooi weekend. Fietsen, praten, lachen, ijsje, colaatje, biertje, eten, nog wat meer praten en lachen, tukje doen, dan weer fietsen etcetera. We hebben meteen maar het laatste weekend van juni 2020 alvast weer gereserveerd. Ik kijk er nu alweer naar uit!
André van Deelen
Bekijk hier de foto’s van dag 1
