Holterbergrit 7-9-2014

In 2013 hadden we voor deze rit een andere route bedacht, niet zoals voorheen door Deventer, maar twee maal met het pondje over en dan via Wijhe, Heino, Lemele en over tussenliggende heuvels naar Holten en zoals altijd een bakkie koffie in Heeten.
Gezien de reacties toen werd die erg gewaardeerd, maar volgens een enkeling waren de heuvels in die volgorde ook wat eenvoudiger te beklimmen. Het bestuur had al aangegeven dat allen een goed excuus hadden om niet mee te kunnen en mij gevraagd een en ander in goede banen te leiden. Nu waren we zelf net terug van een weekje tandemfietsen in het Noord Limburgse dus moest dit nog wel kunnen. Maar één
ding bleef nog een beetje knagen, die laatste opmerkingen van vorig jaar. Op de zaterdagavond nog maar eens achter de PC gekropen op zoek naar andere mogelijkheden. En met behulp van Garmin BaceCamp, Google Earth en de eigen kennis van dat gebied een nieuwe route uitgestippeld.
Klein nadeeltje, hij was wel weer iets langer. Zo’n 20 heren en 5 dames fietsers meldden zich op de vroege zondagmorgen voor een rondje naar de andere kant van de IJssel. Vooraf de geplande wijzigingen nog aan de aanwezigen gemeld om de goedkeuring te krijgen maar het gros
was bij de IJssel al het spoor bijster. Ga maar op pad, wij volgen wel, was de strekking van het antwoord. Aanvankelijk nog een beetje mistig maar dat zou gaandeweg de ochtend optrekken. Bij het Olsterveer na wat onderhandelen met de pontbaas de oversteek voor heen en terug afgerekend. Voor velen is het aan die kant van de IJssel altijd een verrassing waar je fietst maar we gingen nu net onder Heeten door richting Holten. Door alle kanalen daar valt het nog niet mee om dat een beetje in een rechte lijn te doen. Doel was nu om weer via de Motieweg van Holten naar Nijverdal te fietsen, zoals vroeger zeg maar. Destijds werd menigeen bij voorbaat al zenuwachtig als die Motieweg naderbij kwam, nu kwamen we echter van de andere kant en was de verrassing daar toen we linksaf die Motieweg opdraaiden. Een hoop gekraak, geratel en gemopper hoorde ik achter mijn rug toen we de eerste meters (40 m over 500m) omhoog fietsten, eerste missie geslaagd.
Even hadden we het idee een echte Alpencol op te fietsen toen wij allerlei namen en aanmoedigingen op het asfalt onder onze wielen door zagen rollen, maar deze bleken nog van de triatlon te wezen. Na de altijd lastige klim was er toch een kopgroep ontstaan, uw reporter probeerde het tempo weer op te krikken maar echt snel werd er nog niet overgenomen, nog wetende wat er nog 9 pittige kilometers zouden komen. In het mooi aflopende deel kon de 2e groep weer aansluiting vinden, ze hadden echter pech want al vrij vlot kwamen er weer twee pittige klimmetjes
voor de wielen. Een ieder kwam natuurlijk boven maar eiste wel zijn tol, er ontstonden meerdere kleine groepjes die allen probeerden toch maar zo snel mogelijk het einde van deze weg te bereiken. We blijven natuurlijk wel wielrenners die niet onder willen doen voor een ander, en …. ja ….. als de gelegenheid zich voor doet, toch effe lekker trappen. Eenmaal samen gekomen komen natuurlijk alle welbekende verhalen over net
gemiste kansen of euforische heldendaden. Er stonden nog wat klimmetjes in de planning en uw reisleider wilde uitleg geven voor wie de kortere route naar de koffie wilde nemen, dit bleek niet nodig, men ging allemaal voor de lange versie. Dus, onder het wildviaduct door afdalen en de
Hellendoornseberg op naar het avonturenpark, niet al te lastig maar zag achteraf op de beelden die mijn camera achterop had gemaakt toch diverse mensen schokschouderend omhoog fietsen. In Hellendoorn zelf werden we door verkeersregelaars opgevangen en gelukkig wel de beoogde weg ingestuurd. Auto’s kwamen er van diverse kanten aangereden en vele mensen liepen richting het centrum waar later die dag
een survivelrun zou plaatsvinden. Wij laveerden tussen auto’s en publiek door richting Ellerberg, met 20 m net zo hoog als de vorige maar nu over een 650 meter lange klinkerweg i.p.v. 2 km asfalt. Mooi onder de bomen door naar het vroegere sanatorium boven op deze heuvel.

Snel weer door naar alweer de laatste ‘berg’ voor vandaag, de Lemelerberg vanuit Lemele, 1 km lang en 38 meter omhoog. Langzaam beginnen de kilometertjes te tellen en valt er weer een gat in ons peloton, eenmaal boven kunnen de benen rusten en duiken we met de neus op het stuur weer naar beneden. Daar aangekomen moest er een tussenstop worden ingelast, Wim Karman had een lekke gereden in de afdaling. Met wat hulp was het probleem snel verholpen en konden we onze weg weer vervolgen. We sturen verder tussen grote landerijen, waar nog weer grotere stallen worden bijgebouwd, en oude boerenerven en landhuizen. Ook al had ik geprobeerd ze zoveel mogelijk te mijden, je ontkomt in die
omgeving niet aan klinkerwegen. Deze kruisen veelvuldig je pad, en al fietst het niet zo heel erg comfortabel het zijn vaak wel weer leuke
verbindingen. En uitgerekend als we het er net over hebben rijd Jan Dokter lek, één van de risico’s van deze wegen. Een half uurtje na de eerste
bandenwissel kunnen we toekijken hoe zoiets in alle rust en met de ‘goedbedoelde’ aanwijzingen van de omstanders uitgevoerd dient te worden. Een ander deel verkiest een plekje in de inmiddels doorgebroken zon en begint langzamerhand toch wel erg trek te krijgen in een kop koffie en appeltaart. Als Jan na een bandenwissel van acht minuten (zelfde tijd als Wim) weer opgeborgen heeft en we onze weg weer vervolgen komen we al snel door Mariënheem net buiten Raalte. We maken nog een slingertje en komen vervolgens via een mooie laan langs ‘Havezate Schoonheten’. Volgens mij is dit de fietsers achter mij totaal ontgaan, je moest ook wel snel de juiste kant opkijken wilde je een glimp
opvangen.

Het terras van de Molenhoek lonkte en om iets over twaalf stapten we daar van de fiets, hartelijk welkom geheten door de familie Burringa. We kiezen voor een plek op het terras en laten ons de koffie met appeltaart goed smaken. Die taart zorgde nog wel voor wat oponthoud, deze moest nog uit de vriezer komen en dan was er nog de keuze met of zonder slagroom, warm of koud. Ook de bitterballen van het huis vonden weer gretig aftrek en ondertussen werd er door menigeen een berichtje naar huis gezonden dat het iets later werd dan gedacht. Er moesten nog
diverse plannen gewijzigd worden. Tien voor één stapten we weer op onze fiets om via Wesepe weer naar Olst te fietsen en daar weer naar
de ‘goede’ kant van de IJssel te varen. Gelukkig was dezelfde pontbaas nog aanwezig opdat we niet weer in onderhandeling hoefden. De familie Gorkink zag nog wat oude bekenden en al kwebbelend voeren we over. Voor de terugweg namen we het fietspad van Welsum naar Oene en bij het kanaal namen we afscheid van de Epenaren. Uw reisleider vond het mooi geweest en liet zich afzakken in de groep maar moest nog snel aanpoten om alsnog bij te blijven. Blijkbaar was nog niet iedereen moe. Ook zonder het bestuur was het prima fietsen deze keer en hebben we ons prima vermaakt, ondanks wat tegenslagen. Mooie route en prima fietsweer maakten deze dag weer onvergetelijk, al zeg ik het zelf.
En voor de meeschrijvers, ik had bij thuiskomst 128 km in 4.07.30 uur en een gem van 31 km/u. 305 hoogte meters en max 60 km/u.