Weekend Limburg 21/23-6-2013

Al jaren werd er gesproken over het weekend Limburg, dat na 2007 een stille dood was gestorven. ‘Dat moeten we weer eens doen’ was de reactie van velen, maar wie pakte de handschoen op. Uiteindelijk nam het bestuur in de vorm van Jaap en Erik het voortouw en mailde de leden of er belangstelling was. Schoorvoetend en polsend bij het ene en andere fietsmaatje van ‘ga jij mee?’ druppelden de aanmeldingen binnen. Drie huisjes waren er geboekt op het oude vertrouwde park in Euverem en daar melden zich negentien gegadigden voor. Jammer voor Aart Koetsier, hij kon vanwege een onwillige knie op het laatste moment niet mee, maar gelukkig hoefde nu niemand meer op de bank te slapen.
Jean Bertram zou ons, net als vroeger, weer door het Limburgse land en wijde omgeving leiden en een aantal pittige klimmetjes voorschotelen. Daar had een automobilist echter maling aan schepte onze gids die daar een aantal gebroken ribben aan overhield en voorlopig dus niet meer hoefde te fietsen. Gelukkig heeft de techniek niet stilgestaan en hebben we tegenwoordig niet alleen een digitale wegwijzer in het koekblik maar ook op de tweewieler.
En gelukkig voor de organisatoren had zich ene Sander P zich aangemeld, en laat die nu zo’n ding hebben en daar aardig de weg mee kunnen vinden. Dus stonden er na een bezoekje aan het www al snel een aantal routes op de PC die mij wel leuk leken, klein probleem, er zijn zo veel leuke routes te vinden daar. Limburgs mooiste en de WK toertocht voor dag 1 en dag 3 was ik snel uit, de zaterdag moest een langere tocht worden, en dan het liefst langs Abdij Val-Dieu was het verzoek. Jean had hetzelfde plan uitgedacht en een digitale route gestuurd waar, naar
zijn zeggen, meer uitdaging in zat dan naar een route naar Monschau.
Vrijdag 21 juni verzamelden zich een elftal fietsers bij Jaap Fleming om na een heerlijk bakkie gezamenlijk richting het zuiden te rijden. Nu is dat
niet zo heel erg moeilijk maar de vier chauffeurs kregen het voor elkaar op verschillende tijdstippen en ieder via een eigen route in het Limburgse aan te komen. De slaapplaatsen werden verdeeld en we togen naar het restaurant voor de traditionele koffie met vlaai. We maakten weer kennis met beheerder Hans en voelden ons er al snel weer thuis, er was namelijk weinig veranderd in al die jaren, …….. zeg maar niets.
Rond half twee verzamelden we in fietskleding en vertrokken we met zon, maar tijdens de eerste beste klim op de Koning van Spanje begon het al te regenen, en die hield nog wel even aan. We besloten door te fietsen maar is het toch een vreemde kennismaking met de heuvels door in de regen de Gulperberg af te dalen. Gelukkig was het niet koud en werd er doorgereden totdat een half uurtje later de sluizen iets verder opengingen en er even geschuild werd. Bij het oppikken van de route die de Garmin aangaf leek het alsof die ons niet over de weg maar door rivieren stuurde. Snel stromend water kwam ons met zand en gruis tegemoet heuvelop. Toch kwam de zon regelmatig door maar bleef het dreigen en diende ook de eerste lekke band zich aan. Fred was de gelukkige, en na een nieuwe binnen en buitenband was hij 1 km verder nogmaals aan de
beurt. In totaal dienden er deze middag zeven lekke banden te worden gewisseld.
Er stond een route van 80 km gepland maar door al het oponthoud, en daardoor tijdsdruk, bleven we steken op 60 km. En als je dan toch terug moet kun je dat ook wel via een leuke klim doen. Gingen we in het beging met regen de Gulperberg af, nu lag hij te lonken in de zon. En aangezien ik toch tot kopman was gebombardeerd volgde de rest trouw mijn stuurbewegingen. En zo volgde na de klim naar Elkenrade en de afdaling van de Eyserbosweg nog de Gulperberg vanuit Partij. Een pittig klimmetje, met hangen en wurgen kwam bijna iedereen fietsend boven, bijna ….. één fietser met wat trainingsachterstand stapte even af om van het uitzicht te genieten. Bij terugkomst op het park werden verrast door,
banketbakster in opleiding, Thirza met een eigengebakken appeltaartje, smaakte prima. Vervolgens kon ondergetekende voor de tweede keer
een bandje wisselen en dus twee plakkers plakken. Groot onderhoud was er voor fiets en fietser, de Limburgse klei werd her en der tussenuit gepeuterd en de schoenen konden te drogen worden gelegd. Gertie Tellegen fungeerde dit weekend als cameraman en had een kleine camera op de helm geknoopt, alleen was die niet geheel waterdicht en bleken de beelden van de eerste rit onbruikbaar. Van de overige dagen zijn nog wel wat bruikbare beelden beschikbaar en word t.z.t. nog iets leuks aan elkaar geplakt. Want om nu een paar uur naar het gewiebel en gedraai op Gert’s hoofd te kijken is ook niet erg interessant. Na de traditionele pastamaaltijd en een wandeling om het park zaten we nog gezellig in een van de huisjes maar doken velen al vlot onder de wol, bang voor wat komen zou.

De zaterdag begon al een stuk beter met een mager zonnetje en een graadje of 15. Tijdens het ontbijt werd er door diverse mensen op de
slimmefoon gekeken of dat voorlopig ook zo zou blijven, en dat deed het. Dus stond om iets over tien, nadat er toch nog een regenbuitje
overgetrokken was, iedereen klaar voor de koninginnenrit van het weekend. Jean had hij mij een leuke route gestuurd welke ons door het
Belgische land zou voeren, met een elftal bekende en minder bekende pittige klimmetjes. Het eerste deel in zuidwestelijke richting hadden we
de wind op kop staan en op wat spetters na bleef het verder droog en brak de zon zowaar regelmatig door. Voor we het weten zijn we de grens over en fietsen we even later over de drukke winkelstraat van Visé. Iets verder zien we de A2 en de Maas en slaan wij linksaf en krijgen de eerste serieuze klim van 1,5 km. naar Richelle voor de wielen. De slechte wegen zorgen ervoor dat je goed moest opletten voor de valkuilen in het asfalt, toch blijft het mooi fietsen, heuveltje op en heuveltje af. En dat laatste gaat soms in vliegende vaart en dan kan het zomaar gebeuren dat in het langgerekte peloton de routeaanwijzingen niet goed doorkomen. De eersten zijn de afslag al voorbij, ik stop bij de bewuste afslag en draai de fiets in de juiste richting om niet in de weg te staan en te waarschuwen, de achtervolgers sturen vervolgens rechtsaf en trappen rustig door. De
route was dus linksaf en liep zo’n 20% omhoog, geen wonder dat ieder zu\ijn eigen weg zocht. Iets verder doemde nogmaals een muur voor onze wielen op, voor enkelen een iets te zware hindernis om die al fietsend te overbruggen. De dames haalden de top wel fietsend.
Na een hele lange afdaling doemde Chaudfontaine op, van het bekende watertje, en we hielden halt bij het plaatselijke station en nestelden ons op het terras. Hier werd de inwendige mens versterkt al was vanwege de taalstrijd die hier nog altijd heerst niet voor een ieder geheel duidelijk wat hij op z’n bord kreeg. Liters koffie, cola, tosti’s en crêpes werden naar binnen gewerkt om het tweede deel van de route te kunnen volbrengen Op de tonen van band op een naastgelegen podium stapten we weer op de pedalen en kregen na een paar honderd meter een klim van 2 km voor de wielen. Niet iedereen was hiervan gecharmeerd en voelde de crêpe of droge worst al weer naar boven komen.
Toch liep de klim wel lekker, hoogteverschil 140 m, en hoefden we niemand op het bovengelegen kerkhof bij te leggen. De verschillen werden bij elke klim iets groter maar na het keerpunt en met het windje in de rug verliep de terugweg al iets vlotter. Deze middag vielen er slechts twee bandjes te wisselen, wel twee keer dezelfde. Bij de tweede wissel stonden we naast een kerk en Arend had hier een kraan aan de kerkmuur
gevonden om de bidon bij te vullen. En als er één schaap …….. blijkbaar was het heilig water en niet voor fietsers bedoeld. Arend werd hierop
aangesproken door een lokale bewoner, zijn talenknobbel was echter ontoereikend, hij verstond de beste man totaal niet maar gezien de toon en gebaren was het dus niet de bedoeling geweest. Jean liet de route langs Abdij Val-Dieu lopen, en het was niet tegen dovemans oren gezegd om hier even een biertje te nuttigen. Het was er best wel druk maar nog voldoende plek om een paar glazen kostbaar vocht tot ons te nemen. De gebroeders Hamer kochten nog een doosje bier voor in de avonduren zonder zich af te vragen hoe dat mee terug te vervoeren. Eshwin probeerde het doosje met zijn shirt op het ligstuur te knopen, om een ziekenhuisbezoek te vermijden werd hem dat afgeraden. De flesjes werden uiteindelijk verdeeld in de achterzakken van verschillende fietsers en hebben die denk ik niet weer terug gezien. Het laatste deel werd rustig teruggefietst, Rein zette in Slenaken nog de eindsprint in voor de finale maar kreeg niet mee dat er nog een bandje gewisseld moest worden. Zo kon het gebeuren dat hij de longen uit zijn lijf fietste en trots als een pauw als eerste aankwam in het park, maar het nog een hele tijd duurde voor de rest binnen druppelde. Bennie Overbosch was tot nog toe verhinderd maar arriveerde alsnog om de laatste avond en fietsdag mee te maken. Na het welkomstdrankje op ons terras en eenieder weer schoon en fris was konden we aan het avondmaal. De dag werd daarna weer afgesloten in een van de huisjes waar de dag nog werd doorgenomen en veel oude koeien uit de sloot werden gehaald. Nadat enkele bewoners aanstalten maakten onder de wol te kruipen werd de hint begrepen en dropen de gasten een voor een af.

De zondag was een beetje triest, de temperatuur kwam niet boven de 15 graden en de groep fietsers was met 10 man/vrouw ook bijna gehalveerd. Diverse redenen, begrijpelijke en onbegrijpelijke, werden aangevoerd om niet meer op te stappen. Bennie liet zijn fiets liggen waar die lag, achter in de auto, en nam na het ontbijt weer afscheid van ons. Niettemin stond er weer een leuke route in de Garmin en gingen we goedgemutst op pad. We beklommen o.a. de Bemelerberg en de Cauberg, ik dacht hier nog redelijk vlot naar boven te zijn gefietst maar dat bleek bij nadere controle toch tegen te vallen. In 2010 fietste ik hier tijdens de Rabo Caubergclinic in 2.22 min. naar boven, nu was ik 30 sec. langer onderweg. Blijkbaar de avond ervoor toch te veel doping tot mij genomen. We kregen nog een paar leuke klimmetjes voorgeschoteld en uw reporter mocht nog tweemaal een bandje wisselen alvorens het even begon te regenen en we een bak koffie met vlaai tot ons namen. We vroegen ons af of we met onze natte billen wel op mooie stoeltjes in de toch wel chique tent mochten plaatsnemen. Maar de bediening had
blijkbaar meelij met een stel uitgehongerde wielrenners en voor we zaten stond de vlaai al op tafel.
Het was inmiddels weer droog toen we weer opstapten maar erg warm zou het niet meer worden tijdens het laatste deel van de route. Als toetje en afscheid van het Limburgse land werd in Wijlre de afslag naar de Dode man genomen, en die werd door een ieder fietsend bedwongen.
Daarna was het douchen, schoonmaken, inpakken en wegwezen.
Al met al weer een prachtig fietsweekend en 260 km. op de teller bijgeschreven, de 3600 hoogtemeters voelde menigeen ook nog wel in de beentjes. Voor herhaling vatbaar was de reactie van velen. Erik en Jaap bedankt voor het organiseren, ondergetekende heeft jullie met plezier voorgegaan maar een volgende keer mag Jean wel weer een dagje van de partij zijn, wel zo gezellig.

Arend Stegeman en Sander Pannekoek