POSBANKRIT 2012

Een uurtje vroeger uit de veren voor het jaarlijkse clubritje naar de Veluwse ‘bergen’, en dat was deze keer geen straf. De zon was ook al vroeg op en had de thermometer al op zo’n 20 graden gezet, geen gedub en getreuzel voor de kast over wat voor kleding aan te doen. Het zag dan ook blauw voor de ogen op het Willie van Essenplein in Emst, twee uitzonderingen daargelaten. Zesentwintig leden stonden te trappelen deze ochtend, alleen nog even wachten op de penningmeester. Toen ook die was gearriveerd stapten we op maar konden na een tiental meters al weer afstappen. Pascal bleek een wel erg zachte achterband te hebben, met hulp van de voorzitter werd deze snel vervangen door een vers
exemplaar. De rest wachtte geduldig in het zonnetje en keek toe hoe de eerste zweetdruppeltjes bij de pechvogel zichtbaar werden.
Eenmaal op pad, wat best altijd een tijdje duurt, de eersten zijn Emst al uit terwijl er nog mensen staan te kletsen en op moeten stappen, blijken er weinig liefhebbers voor het kopwerk. Nu had ik deze taak al op mij genomen maar ben op een gegeven moment de tel kwijt geraakt hoeveel mensen ik naast mij heb zien fietsen. ‘Vaak buj te bange’ is zo’n bekende uitspraak die ik wel eens bezig, en blijkt ook deze ochtend weer op te spelen. Ook ik weet dat niet iedere fietser ‘even getalenteerd’ is en blijf lekker doortrappen in een constant tempo. Maar als ik na 35km de benen stil houd om wat plaatjes te schieten en weer achter aansluit is er toch even onrust en consternatie. Wie neemt er over terwijl we de ‘kop
van Deelen’ naderen, even een lastig dipje daar. Er dreigt dan ook een breuk in de groep te ontstaan bij het museum maar de fluit van de voorzitter brengt uitkomst.
Nerveuze gezichten bij het naderen van Rosendaal, en menigeen brengt nog even de energievoorraad op peil om niet door de bekende ‘hongerklop’ overvallen te worden. En als we dan na een afdaling langs het kasteel suizen en aan de eerste klim van de Posbank beginnen blijken we deze morgen niet de enige fietsliefhebbers te zijn. Het wemelt er van de wielrenners, in beide richtingen komen de snelle karretjes langs en onze groep valt dan ook snel uit elkaar. Ieder fietst in zijn eigen ritme omhoog en er vormen zich zo verschillende groepjes. Na de beklimming op de Bovenallee (50 hm.) volgen bij de Emmapiramide de twee hairpins en duiken we met een man of zes naar beneden. Op de Beekhuizenweg
zijn we nog even samen maar in de klim naar de Zypenberg (60hm) verbrokkelt het groepje weer.
Samen met Wim Karman nemen we de afdaling naar Rheden, Pascal Veldhuis volgt ons maar krijgt al snel spijt als we onderaan omkeren en aan een klim van ruim 85 hm. beginnen, wel een hele mooi klim. Als Pascal ook boven is vervolgen we de rit en ziet het al blauw op het terras van Paviljoen de Posbank. Met Wim duik ik nogmaals naar beneden, Pascal haakt af, voor nog een extra klimmetje. Nu je er toch bent moet je het er ook van nemen is mijn doelstelling, en het is zo mooi daar. De 45 hoogtemeters zijn er niet veel maar het laatste stukje is best pittig, dus smaakt de koffie met appelgebak extra lekker. De obers verontschuldigen zich, het terras zit erg vol, maar ieder krijgt keurig zijn bakkie, en i.v.m. de drukte laten we het bij één. Om ze een beetje te sparen.
Als we weer opstappen en de bidons gevuld zijn blijken de tellers in de volle zon temperaturen van bijna 50 graden aan te geven. Ik neem maar weer de kop en bij het afslaan richting Lange Juffer waarschuwen tegenliggers ons voor ‘buffels’ op de weg, het blijken slechts grazende Schotse
Hooglanders te zijn. Na het op en neer gaan is de Schaapsalle naar Laag Soeren een prachtige weg om op hoog tempo af te dalen. Nu zat er echter een auto voor ons die de boel een beetje ophield, Bert Keizer zat tegen de achterklep lekker uit de wind maar de bestuurder durfde blijkbaar niet harder. Via Hall hebben we in Klarenbeek weer een lekke band, op de vrolijke Tiroolse klanken uit de naastgelegen feesttent word het bandje verwisselt. Wel blijven we in de schaduw want het zweet komt nu wel uit alle poriën. En hoe hij het doet weet ik niet maar nog geen twee kilometer verder, bijna dezelfde plek als in 2009, had Dik Brummel lekke band nummer drie.
Gelukkig blijft verder leed bespaard en slaan we bij Vaassen af en hebben we bij thuiskomst bijna 104 km op de teller staan. Het was weer een mooie ochtend.

Sander