Holterbergrit 19 september

Veertien mannen en twee dames stonden een uurtje eerder op om even lekker over de Holterberg te koersen. Het was wel een beetje fris dus waren er slechts twee ontblote benen te zien, gelukkig bleef het ondanks de dreigingen wel droog. De reis begon voorspoedig al was uw verslaggever niet goed wakker en dreigde deze bijna een brug te ver te willen nemen. Gelukkig kwam het op tijd nog weer goed en kwamen we droog aan de overkant van de IJssel. Deventer door zorgt altijd wel voor wat oponthoud maar eenmaal het plaatsnaambord weer gepasseerd ging het lekker voort. De eerste klim, een viaduct voor Holten zorgde al voor een slachtoffer, dit lag niet aan de klimcapaciteit van Linda maar diens band, die liet alle lucht lopen. Gelukkig was paps in de buurt om dit euvel te verhelpen, een scheur in de buitenband deed hem wel even achter zijn oren krabben. Onze voorzitter bood uitkomst met een reserve buitenband en zo stond men even later drie mannen een band te wisselen voor deze jongedame. Waarom heb ik dat nou nooit. Nadat de band weer was gevuld en enkele blazen geleegd kon een ieder fris aan de beklimming van het (hoog)gebergte tussen Holten en Nijverdal beginnen. In de aanloop waren er weinig kandidaten voor het kopwerk dus peddelde uw verslaggever lekker door en ging in het eerste klimmetje even op de pedalen staan. Een blik over de schouder leerde mij dat het
veld al aardig uit elkaar lag, dus maar even een groepje samen laten komen. Met een man of acht kozen we het hazenpad en door toedoen van een paar man liep het tempo lekker op. De pittige klimmetjes halverwege zorgden voor een tweede schifting en twee kopmannen bleven zitten met twee volgers. Aan het einde werd er gewacht op de rest van het peloton, waarvan ieder zijn eigen verhaal had. Eenmaal weer op adem ging het heuvel af tot we net voor Haarle een hoop lawaai van onder hoorden komen. Het was niet het zakgeld maar wel een spaak uit het achterwiel van de penningmeester die voor een hoop gerammel zorgde. Na wat krachttermen, vele technische blikken en nog meer goedbedoelde adviezen liep het wiel weer vrij rond en kon de reis wederom vervolgd worden. Niet voor lang want een koffiestop bij café de molenhoek in Heeten stond
zoals altijd gepland. Bij het binnenrijden van Heeten dachten we nog even dat men de straten voor ons had versiert maar dat bleek niet zo te zijn vertelde men bij de Molenhoek. En wie stond er bij de familie Burringa achter de bar?? …….. Jawel, onze oud voorzitter Willie van Essen, hij had de bergen links …. euhh rechts laten liggen en was binnendoor gereden. Het was als altijd weer een warm welkom maar te fris voor het terras dus werd er aan de stamtafel plaats genomen voor een warm bakkie. Natuurlijk ontbraken ook de bitterballen van het huis dit keer niet.
Een driekwartier later stapten we weer op voor de terugreis en om nogmaals de IJssel over te steken. Voor het zover was strooide nu Bert Beizer roet in het eten door een lekke band. Er was nog iemand die zijn fiets vasthield maar verder mocht hij het alleen uitzoeken. Toen alle beschikbare ventielen te kort bleken voor de metershoge velgen van zijn fiets keek hij wel een beetje beteuterd. Gelukkig bood uw verslaggever uitkomst met zijn plaksetje en werd een voettocht voorkomen. De windjackjes waren tevoorschijn gehaald voor het laatste deel naar Olst
waar de veerpont ons weer ‘onze’ kant van de IJssel bracht. De lucht werd almaar donkerder maar daar bleef het bij en zonder verder oponthoud splitste de groep zich na Oene bij het kanaal in tweeën. Het was weer een leuk tochtje van 100 km. waar altijd wel weer iets gebeurt.

Sander Pannekoek