Ja als U dit leest is het al weer verleden tijd. Weekendje Limburg was nat. De weken ervoor waren zo mooi en net op het moment dat het weekend voor de deur staat wordt het slecht weer. Maar niet getreurd we kunnen toch terug kijken op een goed weekend, waarbij er geen ongelukken zijn gebeurd en ondanks het slechte weer we maar 1 (een) lekke band hebben gehad en dat vond plaats in de laatste rit, toen we nog ongeveer 40 kilometer moesten afleggen naar de thuis basis.
Ik zal proberen per dag een opsomming te doen wat we allemaal beleefd hebben. En als U dat leest, en vooral voor de thuis blijvers, dan denk ik dat U mogelijk volgend jaar ook mee wil, want er waren nog genoeg huisjes vrij in het park.

Vrijdag 19 mei 2006.
We worden allemaal wakker en het eerste wat we doen is naar buiten kijken. “Regen…regen en nog eens regen. Iets of wat teleurgesteld pakken we de auto in om richting Limburg te gaan. De vooruitzichten waren ook niet al te best. Maar daar hebben we geen invloed op. De planning was 09.00 uur vertrekken maar Erik B (niet de broer van Ali B) was “iets” te laat, wat de meesten van ons niet bevreemde, maar goedgemutst stappen we in de auto”s en richting Limburg. Vanaf de Hongerstraat in Vaassen bij de organisator vertrekken we met met 4 auto’s inhoudend 11 personen. Na een regenachtige tocht over de Nederlandse snelwegen en even een plaspauze op de “Rastplats” nabij vliegveld Maastricht, komen we om 12.15 uur aan in Euverem. Na alle inschrijvingen en betalingen te hebben geregeld bij de receptie, gingen we naar de huisjes. Enkele waren ons voor en hadden al beslag genomen op een tweetal huisjes. De rest zocht ook een huisje op en e.e.a. werd ingericht voor het verblijf.
Het weer was inmiddels opgeknapt en besloten werd om 13.30 uur de eerste kilometers te gaan rijden. Met 22 man (Rudi v.d. Belt was er nog niet) hebben we een rondje 3 landen punt gereden, het was droog weer dus het zag er goed uit. De eerste bultjes die we namen voelden we wel in onze benen. Was toch wel weer anders dan het vlakke op de Veluwe. De klim in Vaals werd genomen en de weergoden deden ook mee, regen!!!….toen we met z’n allen boven waren begon het steeds harder te regenen. Maar we moesten verder. Aan de Belgische zijde de afdaling genomen en via een klim omhoog weer terug naar Nederland, en jawel …het werd droog en de zon brak door. Goed gemutst via Slenaken terug naar de “basis” want daar stond koffie en Vlaai voor ons klaar. Rudi v.d. Belt was inmiddels ook gearriveerd en sloot zich bij ons aan. De eerste 40 kilometers hadden we er weer op zitten. Na de koffie pauze met z’n allen weer op de fiets en hebben via diverse plaatsjes, zoals Valkenburg, Margraten weer 40 kilometer op de teller gezet en zo hadden we de 1e dag toch maar even 80 kilometer gereden. En….niet te vergeten….het was mooi zonnig weer tijdens de 2e etappe, maar er stond wel een stevige wind. Maar iedereen was tevreden.
Hierna lekker gedoucht en om half 7 zaten we lekker in het restaurant om onze honger te stillen. De maaltijd was weer zoals altijd, goed en lekker.
Nadat we onze buikjes hadden gevuld met een grote groep nog lekker een wandeling gemaakt, wat toch wel goed is voor de spijsvertering.
Maar……wat zou het weer voor zaterdag worden????? Weerbericht bekeken….zag er niet goed uit.
Contact opgenomen met Jean Bertran onze reisleider. Die gaf ook aan dat de voorspellingen niet al te best waren. Afgesproken om de beslissing voor de rit naar Duitsland bij slecht weer te verplaatsen naar de zondag. Even de achterban geraadpleegd en iedereen was “voor”. Wat een “homo”geniteit in de groep, klasse!!!!!

Zaterdag 20 mei 2006.
Na een goede nachtrust (ik in ieder geval wel) snel naar buiten gekeken. Nonderjuu……regen….regen en nog eens regen. Dan weer hard dan weer zacht, korte momenten droog. Al met al zag het er niet goed uit. Met de paraplu op naar het restaurant voor het ontbijt. De stemming was iets of wat bedrukt. Constant werd er naar buiten gekeken…..en wat deed het steeds….regenen. Na het ontbijt togen we naar de huisjes. Afwachten…wat doet het weer. Niets dus het bleef regenen. Maar zoals gebruikelijk zijn er altijd van die “gekken” die toch gaan fietsen. Martin (ex-alaaf van de lapjes) Dennis (semi-lapje) Sander (paparazi van de lapjes) Fred (kalabasskop van de lapjes) en Erik B (niet de broer van Ali B maar een echte HDKS-er) trokken de stoute fietsschoenen aan en gingen op pad. Inmiddels was Jean Bertram in regen pak ook al bij ons huisje aangekomen om de fiets plannen te bespreken. Om 10.00 uur vertrokken die “gekken” en rond 12.00 uur waren ze weer terug. Onder weg hadden ze nog een gedeelte moeten ATB-en maar dat drukte de pret niet. De kleding werd in de huisjes te drogen gehangen, maar complete plassen vormden zich onder de opgehangen kleding. Dit kan toch niet fijn geweest zijn???? Men vond van wel. Moeten we maar geloven. (De achterblijvers waren mietjes) Veel achterblijvers hebben de auto gepakt en zijn Valkenburg gaan bezoeken. Rond half 1 was iedereen weer op de basis en wat gebeurde…..het klaarde zowaar op. De zon brak door, de wind zakte wat af……kom we gaan fietsen. Jean Bertran was het daar mee eens. Hij ging snel naar huis om zich om te kleden. De afspraak was 14.00 uur vertrekken. En wat gebeurde..U raadt het al…om half 2….noodweer, windstoten, hagel regen onweer, het kwam met bakken uit de lucht. Snel Jean Bertran gebeld. Stond net op het punt om onze kant op te komen maar zag en hoorde ook het noodweer en in samenspraak hebben we de rit voor vanmiddag maar afgelast. Een klein uur noodweer gehad. Maar ook daar kwam weer een eind aan en het klaarde weer op, het werd echt mooi weer. U begrijpt het al……half 3 (lapjes tijd voor de zaterdag) fietsen. Met uitzondering van Tele Japie, Aart, Henk K en onze voorzitter Wim (die wilden zich sparen voor de “zware” tocht van zondag) togen we weer met z’n allen door het Limburgse land. Ruud S en Sander P hadden iets moois bedacht. Eerst maar even de “kruisberg”. Een heerlijke kuitenbijter maar was door de zware regenval en al de troep op de weg toch een moeilijke “berg” om te nemen. Soms voelde je bij het aanzetten het achterwiel wegslippen. Allemaal bovenaan gekomen moesten we op de rode lantaarn drager wachten. Onze Fred K heeft moeite met deze pukkeltjes. Maar de slogan was “samen uit en samen thuis” dus hebben we maar even op hem gewacht. Met z’n handen omhoog bereikte hij ook het hoogste punt. Gelijk door want in de afdalingen was hij altijd voorin te vinden (kon hij bij de volgende beklimming al wat voorsprong nemen) Via veel slingerwegen op naar de “yzerenbosweg” Deze beklimming loopt nog iets moeilijker dan de kruisberg. Langzaam oplopend en in het bos gedeelte het zwaarst. Ook hier lag weer de nodige troep op de weg en was het oppassen. Willem van E en Tim W kwamen van achterui en vraten als het ware de “bergen” op. Mooi om te zien hoe of deze jonge garde aan het fietsen zijn. Het plezier straalt ervan af. Ik zie de meesten denken “zo deden wij het “vroeger” ook, maar de jaren beginnen nu te tellen. Het halen van de klim is nu de hoofdzaak. Ook onze rode lantaarndrager kwam weer met zijn handen in de lucht op de top. Weer een overwinning en wij maar kou leiden tijdens het wachten. Op naar de volgende bult….de Fromberg. Dit is een mooie klim. Loopt mooi en je kan deze in een strak tempo nemen. Maar bovenaan gekomen……een enorm noodweer brak los. Schuilen onder de bomen!!!. Duurde maar even of iedereen was klets nat. Wat doen we, wachten totdat de bui over is of verder gaan. Doorgaan, want we werden koud. In de afdaling, veel regen, veel wind (de meeste hingen schuin in de wind) en erg nat geworden. Hierop de kortste weg naar de basis, was ongeveer 6 kilometer. In Gulpen aangekomen klaarde het weer mooi op, strakke blauwe hemel. Enkelen van ons wilden nog een stukje verder rijden. Martin, Dennis en Ruud wilden de Gulpenerberg nog een keer vanuit het centrum beklimmen. Onder aan de klim schakelde Martin verkeerd en moest van zijn fiets af om de ketting erop te leggen. Maar wat bleek zijn trapas was “los” gelopen. Alle ringetjes lagen los. Mazzel dat hij net in Gulpen was, kon direct door naar de plaatselijke fietsenmaker. Voor een luttel bedrag van 10 eurooootjes werd e.e.a. hersteld en kon Martin weer verder. Fred (de rode lantaarn) en ik hebben er ook nog een kleine 10 kilometer bijaangeplakt. Heb Fred nog wat les gegeven in het tempo klimmen maar moest ook weer lossen. Even gewacht en weer verder. Maar nu kwam er de lichte afdaling richting de basis. Dan is Fred ineens een heel ander mens. Hangen op het ligstuur en daar gaat hij. Niet te stoppen. Jammer dat hij de energie niet kan verdelen. Voldaan keren we terug op de basis. Lekker douchen en fris weer aan tafel.
Na een heerlijk avondmaal (spaghetti) zijn we weer met een grote groep aan het wandelen gegaan. De nodige uitlaatgassen werden daarbij geproduceerd. Enige luchtverontreiniging was daar het gevolg van. Maar de harde wind zorgde ervoor dat de lucht snel werd verspreid.
Genietend van de wandeling zien we in de verte twee race fietsers aan komen. Dichterbij komend zien we dat het Martin (ex-alaaf) en Dennis (semi-lapje) zijn. Wilden de beentjes nog even los fietsen. Geklets, ze hadden dit weekend maar een doel voor ogen, de 300 kilometer moest gehaald worden. Stelletje sportfanaten zijn het. Maar een ander doel was, diepgaan en een goede basis leggen voor de KEILER in Nunspeet op 10 juni. (Komt allen naar het marktplein in Nunspeet om dit mooie evenement te aanschouwen want Martin wil met zijn team “weer”de eerste prijs halen) De hoop was dat ze nu weer eens met droog weer konden fietsen. Nou ze waren nog niet uit zicht, of het begon alweer te regenen. Weer een natte tocht. Wat zou het de afsluitende dag worden. De vooruitzichten waren goed.
Na de wandeling ging een ieder in het huisje en het bleef stil op het park.

Zondag 21 mei 2006.
Half 8 opstaan want om 08.00 uur aan het ontbijt. Om 09.30 uur was de planning dat we samen met onze reisleider Jean Bertran de tocht naar Duitsland zouden maken. Het was bewolkt, het zonnetje kwam zo nu en dan door en het was DROOG !!!!. Zou het zo blijven, niemand wist het. Om half 10 staan we allemaal gereed bij de slagboom, maar we missen nog iemand???? Jean. Zou hij zich verslapen hebben. Heb ik het niet goed met hem afgesproken???….Menigeen werd zenuwachtig. Plots vanuit het niets kwam Jean aangefietst. Gejuich barste los, hij was er. Nadat Jean nog de nodige handen had geschud en een kleine uitleg had gegeven wat ons te wachten stond, had aan het eind nog een kleine verrassing “Der Hammer”, gingen we op pad. Via Slenaken gingen we België in en via de nodige lange beklimmingen gingen we richting Duitsland. Opgemerkt moet worden dat we blij waren dat Wim schakelaar en Hans Bouwmeester ook van de partij waren. Wim had iets angst voor deze rit, maar heeft het perfect volbracht. Ondanks het nodige duw werk van Martin en Dennis (hulde daarvoor) aan Hans en Wim hebben ze deze tocht ook mee kunnen maken en kunnen volbrengen.
Het meeste kopwerk werd gedaan Door Jan Dokter samen met Jean. In een redelijk tempo, wat voor een ieder goed was vol te houden. Na ongeveer 2 uur fietsen, was het weer zover. Donkere wolken pakten zich samen boven ons en jawel…..het begon weer te regenen. Allemaal de regenjackjes weer aan en maar door buffelen. Zou het zo blijven of……Na een klein half uur brak de bewolking en daar was hij weer….De ZON. We hebben het droog gehouden tot het eind. Nu was het weer genieten van de omgeving. Jean loodste ons door de mooiste plekjes in de Eifel. Een mooie lange afdaling gaf zicht op mooie meertjes (als je daar tijdens de snelle afdaling nog tijd voor had) en Tele Japie gaf aan dat hij als hoogste snelheid 70 km had gemeten. Was een mooi gezicht hoe of we allemaal de bochten aan sneden en ons richting het dal begaven. Schitterende mooie brede weg, goed overzichtelijk, prachtig. Jean was nog wel vooraf bezorgd over deze afdaling. Als het wegdek maar droog is…dat was het geval en alles verliep zoals het hoorde. We kwamen allemaal veilig aan in het dal. Aan het einde van deze afdaling bereikten we de tussenstop. Aan een meertje, met mooie vergezichten namen we bij een restaurant plaats op het terras. Lekker buiten in het zonnetje. Een goed half uur pauze. Bijna iedereen koffie met appelgebak en een beste toef met slagroom. Na deze stop gingen we weer op de terugreis en op naar de verrassing van Jean “Der Hammer”. Maar zover was het nog niet. Nog diverse mooie beklimmingen en afdalingen gehad te hebben kwamen we bij “der Hammer”. Nou je kan beter zegen de MOKER bult. NONDEJUU wat een beklimming was dit. In de aanloop daar naar toe riep Jean “daar komt hij” In de verte zagen we het al. Ineens verscheen de beklimming vanuit het niets voor ons. De wegbeheerder had nog even de moeite genomen om een bordje aan de voet te plaatsen. Zo’n driehoekig verkeersbord met een rode rand wit veld in het midden met daarop een helling getekend en het opschrift 15 %. Ja U leest het goed 15 PROCENT. En geen kort klimmetje, een van TWEE KILOMETER (op mijn teller)
Onder aan de beklimming zet een ieder de versnelling in het juiste verzet. Het nodige gekraak ging daaraan vooraf. Nou halverwege stond mijn hardslag op 320 en de snelheid op 7 a 8 km/pu. Ik donderde bijna van mijn fiets af. Links en rechts kijkend zag ik dat ik niet de enige was die moeite had met deze beklimming. Meter voor meter gingen we naar boven. De echte klimmers Theo, Tim, Willem Wim Karman werden steeds kleinere puntjes. Maar achteraf hoorde ik dat Theo ook naar lucht moest happen en even tijdens de beklimming tot zich zelf moest komen. Fijn om dat te horen. Dit blijven ook mensen. Willem was aan het eind de grote winnaar van “der hammer”
Een voor een kwam een ieder aan de top. Sander paparazzi nam aan de voet van de top nog de nodige foto’s van ons. Aart heeft nog een stukje moeten lopen en nam de rode lantaarn over van Fred. Achteraf sprak Aart met mij en gaf aan dat hij toch iets meer had moeten trainen.
Nadat iedereen weer op adem was gekomen en weer normaal kon praten, zijn we weer verder gegaan. Het einde was in zicht en menigeen in het peloton werd zenuwachtig. De finale kwam eraan. En het duurde niet lang. De weg liep iets of wat af en jawel u raadt het weer….Ons Fredje gooide de knuppel in het hoenderhok. Hij had zicht op een lange afdaling en daar ging hij. Hangend in de beugel…gas erop. Hij voelde zich sterk omdat hij de rode lantaarn had afgegeven. Niet kort daarop werd hij gevolgd door alle lapjes en een enkele niet lapje. Dit is toch wel uitbesteed aan de lapjes om de finales te rijden. Mooi, effe lekker hard jagen. Het duurde niet lang of Fred werd opgeslokt. 55-60 in het uur “branden” wat is dat ook mooi. Enkele kilometers duurde dit gevecht. We moesten stoppen op een kruising omdat we niet wisten waar we naar toe moesten. Na 15 minuten gewacht te hebben kwam de rest van het peloton. Rechtdoor moesten we. De ontsnappers sloten weer aan en de laatst kilometers kwamen in zicht. Maar het bleef onrustig en het duurde niet lang en de beslissende demarrage werd ingezet. Martin keek zenuwachtig om zich heen en zag dat zijn concurrenten in het peloton waren opgesloten. Hij zette aan en weg was hij gevolgd door Dennis en Fred. (Nou Fred we wachten dus nooit meer op je. Als je je zo zit te sparen voor de finale dan weet je het alvast voor volgend jaar, je mag mee maar missen doen we je niet!!!!!
De rest van het peloton heeft lekker doorgefietst en tevreden kwamen we aan in het park.
In het restaurant hebben we nog een biertje gedronken en de tocht geëvalueerd met Jean. Ik wil alle deelnemers, waaronder twee nieuwe, te weten Wim Karman en Ruud Sleper bedanken voor dit geslaagde weekend. Het weer viel wat tegen maar de belevenis was groot. Toch nog een kleine 250 kilometer gefietst (op mijn teller) Er zijn er die wat meer hebben gefietst maar daar heb ik al uitgebreid aandacht aan besteed.
Ik kan nog meer schrijven maar dan moet ik gaan liegen….En dat wil ik niet.
Ik zou zeggen…………………..tot volgend jaar.

Uw organisator
Igno Dieker.